روشهای دستیابی به شادی عمیق و دراز مدت

یکی از اساتید مدعو در یازدهمین گردهمایی مدیران و محققان پژوهشکده مهندسی جهاد کشاورزی جناب آقای دکتر مهدی بهادری نژاد ، استاد دانشگاه صنعتی شریف و یکی از برگزیدگان چهره های ماندگار بود . ایشان دوره آموزشی با عنوان اخلاق مهندسی  و مهندسی اخلاق را ارائه نمودند که شباهت بسیار زیادی به آموزه های کوهنوردی دارد که از این روی برای این پست انتخاب کردم و بخش های اندکی از آنرا جهت آشنایی خدمتتان ارائه می نمایم .

اقوام روزگار به اخلاق زنده اند                 قومی که گشت فاقد اخلاق مردنی است   (نظامی )

بطور خلاصه در یک جمله این دوره آموزش می گوید که : خداوند ما را آفریده تا شاد باشیم .

در کوهنوردی هم تمام تلاش ما این است که از فعالیتهای کوهنوردی لذت ببریم و شاید باشیم . پس باید باورهای ما در مورد کوهنوردی و اخلاق کوهنوری به گونه ایی باشد که کوهنوردی با اخلاق داشته باشیم .
کوهنوردی با اخلاق یعنی چه ؟
یعنی بدانیم چه کارهایی را در کوه و طبیعت انجام دهیم و چه کارهایی را انجام ندهیم . مثالی می زنم پاکیزه نگه داشتن محیط طبیعی کوهستان می تواند اخلاق پسنده و نیکو به شمار آید و در مقابل آلوده کرده و تخریب منابع طبیعی با هر نیتی خلاف آموزه های کوهنوردی بشمار می رود .

روش های بهتر در انجام کوهنوردی و یا زندگی در جهت بیشینه شدن شادی واقعی طول عمر می باشد و خداوند ما را برای آن آفریده است .

در ارتباط با کمک رسانی کوهنوردان به همدیگر و سایر همنوردانی در مسیر دچار مشکل شده اند نیز به عنوان باورهای اخلاقی کوهنوردی است که در هر شرایطی سعی می کنیم تا آنجا که می توانیم این نکات را نیز رعایت نماییم .
برای همین بیشترین شادی دراز مدت انسان در ارائه موثرترین خدمت بی ریا همراه با عشق ورزی فراوان و پرهیزگاری کامل به کسانی که بیشترین نیاز را دارند به دست می آید .

برای ارائه  موثرترین خدمت در کوهنوردی لازم است سطح آگاهی و معلومات کوهنوردی خود را بالا برده و دانش خود را همیشه ب روز نگه داریم .
بر این اساس خدمتگزاری بی ریا به همنوردان را یک عبادت دانسته و خداوند را به خاطر چنین فرصتی که برایمان فراهم نموه همیشه سپاسگزاری می نماییم .

بحث مهندسی اخلاق کوهنوردی بر این باور استوار است که :
ما برای شاد زیستن آفریده شده ایم ، ما زنده هستیم تا شاد باشیم و این حق ماست که شاد باشیم. و تمام وقایع و رخدادهای کوهنوردی ما فرصت هایی هستند تا ما بتوانیم شادی دراز مدت طول عمر خود را بیشینه نمائیم . بنابر این یک کوهنورد می تواند به کوهنوردی و مسئولیت خود به عنوان فرصتی برای این منظور و برای رسیدن به هدف فوق نگاه کند .  

در اینجا فشرده مراحل پیشنهادی در این بحث برای دستیابی به شادی فردی و اجتماعی ارائه می شود .
۱- می پذیرم که برای شاد بودن زندگی می کنم و می پذیرم که در زندگی شادمانی هایی هستند که از لذات جسمانی بسی عمیقترند .

۲- می پذیرم که من خود به تنهایی مسئول شادی خود هستم و با نگرشی مناسب و جهد و کوشش فراوان می توانم به آن دست یابم .

۳- می پذیرم که شادی و سعادت عمیق را می توان از راه مهرورزی بی چشمداشت و خدمتگزاری بی ریا به دست آورد .

۴- بسته به علایق و استعدادهایم ، کمر به انجام موثرترین و مهمترین خدمت بی ریا به کسانی که بیشترین نیاز را دارند می بندم . وقتی برای کوهنوردی یا حرفه ای برنامه ریزی می کنم با کمال علاقه خود را برای خدمت موثرتر آماده می سازم و مجسم می کنم که در آن کوهنوردی و حرفه کاملاً موفق هستم .

۵- می پذیرم که نظام آفرینش بسیار سخاوتمند و کاملاً غنی است و کلیه نیازهای مرا با توجه به افکار و کوشش هایم و برخورداری من از تقوی یا اخلاق کوهنوردی براورده می کند . پس من به هیچ کس نیاز ندارم و هیچ گاه نگران برنامه خود نیستم چون به خداوند توکل می کنم ، او به وسیله نظام آفرینشش مرا یاری خواهد کرد .

بندهای این روش زیاد است ولی شاید بتوان گفت تمام آنها قابلیت انتقال به فعالیت های کوهنوردی را دارد . امیدوارم ما در رشته کوهنوردی بتوانیم فرهنگی غنی از جوانمردی و پهلوانی را ارائه نماییم .

زندگی صحنه زیبای هنرمندی ماست
هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

شاد و با نشاط باشید همچون کوهستان