افغانستان؛ بهشت کوهنوردان

افغانستان سرزمینی کوهستانی است که در آن سلسله کوه های «هندوکش» و «بابا» را می توان بهشت کوهنوردان، صخره نوردان و گردشگران نامید.

بیش از 80 درصد مساحت افغانستان را رشته کوه های «هندوکش»، «کوه بابا»، «سیاه کوه»، «سفید کوه» و برخی کوه های دیگر شکل

داده است.

بیشتر کوهای افغانستان ، در مرکز، شرق و شمال شرقی این کشور واقع شدند که اکثر این مناطق در زمستان ها هوای سردی دارند و بارندگی بیشتر به شکل برف است. مناطق کوهستانی افغانستان دره های حاصلخیز فراوانی دارد که مردم در آنجا به کشاورزی و دامداری مشغول هستند.

رشته کوه های عظیم و صعب العبور هندوکش که تا شبه قاره هند امتداد یافته و همچنین رشته کوه «هیمالیا» در گوشه شرقی افغانستان که به کوه های «پامیر» و هندوکش می پیوندند و رشته کوه های جانبی هندوکش، افغانستان را سرزمینی کاملا کوهستانی کردند.

گزیده ای از کتاب «اکوتوریسم در افغانستان»

«محمد عظیم عظیمی» در کتاب، «اکوتوریسم در افغانستان» نوشته است: «مطابق یک اصل بوم شناسی هر اندازه پستی و بلندی یا چین و شکستگی منطقه ای بیشتر باشد، «تنوع زیستی» یعنی گوناگونی جانوران و گیاهان آن منطقه بیشتر خواهد بود و به همین علت است که گونه های بسیار متنوع جانوری و گیاهی را در کوه ها و صخره ها مشاهده می کنیم. برخی از گونه های گیاهی در سمت سایه گیر صخره ها و برخی در سمت آفتاب گیر رشد می کنند، پاره ای دیگر در ارتفاعات بلندتر و سردتر قابلیت رویش دارند.»

بر طبق اطلاعاتی که در کتاب «اکوتوریسم در افغانستان» آمده است: «در افغانستان هرچه از شرق به سمت غرب برویم از ارتفاع کوه ها کاسته شده و کوه های مرتفع به تدریج جای خود را به دره های عمیق، فلات های خالی از درخت و دشت های باد رفته و سوزان می دهند اما در مرکز کشور تا چشم کار می کند کوه است و کوه، و دره های عمیق و ژرف که روزهایی شفاف و شب هایی به شدت سرد را دارند. حتی گذرگاه های این سرزمین در برخی مناطق دارای ارتفاعی بیش از 2000 متر از سطح دریا است.»

افغانستان بهشت کوهنوردان

افغانستان با وجود این توده های عظیم و غول پیکر، دنیای اعجاب آوری از زیبایی ها است. طبیعت بکر، قله های باشکوه، تنوع گیاهی، دره های عمیق و سرسبز، رودهای جوشان، آبشارهای بلند، وجود یخچال ها، دریاچه های شفاف فیروزه ای در دامنه کوه هایی چون بابا و هندوکش و غارهای شگفت انگیز از مهم ترین جاذبه های افغانستان محسوب می شوند.

با توجه به این قابلیت ها افغانستان را می توان بهشت کوهنوردان، صخره نوردان و گردشگران نامید. در حقیقت صعود به قله های با صلابت هندوکش که در جهان به عنوان «قله های بلند با ضریب سختی بالا در آسیا» شناخته می شوند از آرزوهای کوهنوردان به شمار می رود.

نوشاخ بلندترین قله افغانستان

یکی از این قله های صخره ای، قله «نوشاخ» در منطقه «چترال» هندوکش است که در مجموع شامل 4 قله جدا با ارتفاع 7250 متری نوشاخ غربی، 7400 متری نوشاخ مرکزی، 7480 متری نوشاخ شرقی و 7492 متری نوشاخ جنوب شرقی است.

قله نوشاخ برای اولین بار در سال 1960 توسط یک گروه ژاپنی به سرپرستی «ساکاتو» فتح شد. از سوابق صعود تا قبل از کودتای سال 1357 خورشیدی در افغانستان اطلاعاتی در دست نیست، تا این که در سال 2004 یک تیم 12 نفره بین المللی به نوشاخ صعود کردند و طبق آخرین آمار در سال های اخیر یک تیم 2 نفره ایرانی به همراه دوستان افغانستانی خود توانستند یک صعود زمستانی را تجربه کنند.

کوه های یخچالی افغانستان

کوه های یخچالی از دیگر جاذبه های افغانستان محسوب می شود، که اکثر این کوه ها در شمال شرقی افغانستان قرار دارند. خط برف در این نقاط از ارتفاع 5000 متر نیز عبور می کند. طبق تحقیقات عظیمی، کارشناس جغرافیای افغانستان، در قسمت شرق هندوکش در مجرای فوقانی رودهای «پنجشیر»، یخچال های بزرگی با اشکال عجیب و غریب مشاهده می شود.

همچنین یک سلسله یخچال در مرز جنوبی «واخان» در امتداد سلسله کوه هایی که رود «پنج» را از سمت جنوب احاطه کردند تا ارتفاع 6000 متر قرار گرفتند و یک یخچال بزرگ نیز بالای سلسله کوه واخان قرار دارد. در قسمت غربی هندوکش به خصوص در کوه های شمالی آن، تعداد زیادی فرورفتگی مربوط به دریاچه های یخچالی مشاهده می شود.

اهمیت کوه های افغانستان

اهمیت یخچال های افغانستان در این است که بسیاری از رودخانه های شمال شرقی این کشور را تغذیه می کنند. ذوب شدید یخچال ها در «بدخشان» و کوه هندوکش همراه با سرازیر شدن سیلاب ها و طغیان رودخانه ها بوده و در بسیاری از مناطق برفی، لغزش یخچال ها نیز به وقوع می پیوندد.

در آینده درباره «کوه سالنگ افغانستان»، «کوه های افغانستان pdf»، «عکس کوه های افغانستان»، «نقشه کوه های افغانستان»، «کوه سلیمان در افغانستان»، «مقاله درباره کوه های افغانستان»، «اهمیت اقتصادی کوه های افغانستان»، «کوه های هندوکش در کدام کشور است؟» نیز مطالب جداگانه ای خواهیم نوشت.